Wat ik zie is niet te vangen
Wat ik vastleg is gelogen
Pas veel later zal ik begrijpen
Hoe mijn ogen mij bedrogen
Weet je wat ik vreemd vind? Altijd als ik ergens ben, als ik mensen ontmoet, of landschappen… dan blijft er daarna een soort ongemakkelijk gevoel over.
Het besef dat ik toch niet helemaal kon omvatten wat ik eigenlijk zag en hoorde.
Mijn herinnering voegt dingen toe. En er gaan dingen af.
Het wordt iets anders. Het vermengt zich met andere indrukken, van veel eerder, en ook met die van later.
Ik weet zeker dat het niet klopt. Dat wat ik me herinner. Wel dat die auto rood was, en dat er 3 mensen in zaten, of dat ik nog boodschappen moet doen, dat wel.
Maar er ontbreekt iets. Het gevoel van werkelijkheid. Dat is er alleen op het moment zelf. Daarna verandert alles. Als het moment voorbij is wordt alles weer mogelijk. Alles zou kunnen. Tot het volgende moment.
In de wereld tussen de momenten komt alles bij elkaar. In flitsen. Sneller dan wat zichtbaar is.
Daar wil ik reizen, elke dag. En ik probeer de beelden ervan vast te leggen.
Reis met me mee, als je wilt.
Het zou kunnen dat we elkaar tegenkomen.
Dit werk is een onderdeel van de serie Habitat. Het wil laten zien hoe we verdeeld zijn in ons verlangen naar een volmaakte wereld, en tegelijkertijd die zelfde wereld schade berokkenen door hem te zien als oneindige bron voor onze materiële belangen. Dat is een … Lees verderreturn from paradise
Je zou kunnen wensen dat er een weg terug is. Een landschap dat niet wordt beheerst door de ingrepen van mensen, maar dat zichzelf vormt door water en wind. Maar dat scenario is sinds de eerste menselijke nederzettingen uitgesloten. Het beviel natuurlijk te goed, dat … Lees verderKwetsbaar gebied
Woorden: ze beschrijven, daar zijn ze goed in. Ze proberen te vangen wat anders als een vluchtige wolk in je hoofd blijft hangen, telkens terugkerend, en telkens dezelfde vragen oproepend. Maar dit keer ben ik die wolk te slim af. Want eigenlijk is het simpel. … Lees verderWolk
Het eindeloze rondkijken en me dingen afvragen. Die muur, een boom, tak, vogeltje. Niets samenhangends, geen coherentie die leidt tot begrip, of een of andere vorm van inzicht. Het enige dat ik in kan zien is dat er geen allesomvattende logica geformuleerd kan worden die … Lees verderLedigheid
Weergaven: 201
Weergaven: 207
Ik loop op een regenachtige dag door het park. Druppels van kalende bomen vallen in mijn nek, en op de rottende bladeren op de grond. Ik kijk naar beneden, zoekend naar iets dat me kan inspireren op deze troosteloze dag. Ik staar naar de bladeren, … Lees verderMet mijn neus op de grond
Ik voel me vaak een deeltje. Samen met ontelbare andere deeltjes, die komen, transformeren en gaan. Ik ben iémand, maar ook een fragment. Vanuit die gewaarwording is het heel vreemd om te denken dat je belangrijk bent, belangrijker dan andere deeltjes. Net zoals iedereen wil … Lees verderFragmenten
