Het gaat zo snel: ik zie mijn eigen kinderen springen, rennen en de wereld ontdekken. En het volgende moment ik zie ouderen zich moeizaam voortbewegen, in hun gezichten zie ik de lijnen die hun ervaringen verraden. Maar sommigen hebben een jeugdige kracht, die op iedereen overspringt als een vonk. Ik zag het gebeuren en heb geprobeerd het te vangen:
Kijk naar “Het Danspaleis”
Wie is die danser?
Ik leerde hem kennen tijdens de productie van “Het Zuilens Portret” dat permanent te zien is in het Vorstelijk Complex in Noordwest Utrecht. Later kwam ik hem weer tegen tijdens de realisatie van een webdoc over een huiskamerproject ( waarover later meer). Buug, zo heet hij. Hij heeft altijd veel gedanst, en dat doet hij nog steeds, maar nu met ouderen, in een rolstoel. Het leek me fantastisch om dat te zien, maar vooral ook om dat te fotograferen. Die tegenstelling van dans en immobiliteit, hoer contrastrijk wil je het hebben?
Regelmatig worden door de stichting “Het danspaleis” avonden georganiseerd voor ouderen, met muziek uit vervlogen jaren. Als danspartner neemt Buug deel aan hun dansevenementen. Ik kreeg toestemming van Huis aan de Vecht om foto’s te maken, en op een middag verzamelden zich ouderen in de recreatiezaal, met krukken en rolstoelen. Als verlegen muurbloempjes zaten bejaarde mannen en vrouwen langs de kant. De muziek kwam op gang, de dansvloer bleef leeg.
Maar toen begon de magie. Buug, gekleed in wit en zwart met jacket en trots het embleem van het Danspaleis opgespeld, nam het initiatief en nodigde met een ongekende charme een van de dames uit ten dans: weigeren was onmogelijk, ze ging als een mak lammetje mee in de beweging die Buug al had ingezet.
Je zag iedereen kijken, net zoals ze vroeger keken als de eersten de dansvloer opgingen: jaloers, en angstig omdat ze we wilden maar niet durfden. Maar het hek was van de dam. Ook de andere partners van Het Danspaleis wisten hoe je dit kleine vonkje van herlevende spanning en avontuur moest laten opgloeien tot een vuurtje, en binnen een kwartier was de lege vloer veranderd in een theater waar iedereen zich liet gaan op het ritme van de muziek, zonder verder nog te denken aan zwakke botten en gerimpelde gezichten.
Ik heb twee uur lang met een glimlach op mijn gezicht foto’s gemaakt en gekeken naar wat zich hier afspeelde. Het was een geweldige ervaring om de kracht van dans te zien.
Groet!
Cas Slagboom
Hits: 126
