Dit werk is een onderdeel van de serie Habitat. Het wil laten zien hoe we verdeeld zijn in ons verlangen naar een volmaakte wereld, en tegelijkertijd die zelfde wereld schade berokkenen door hem te zien als oneindige bron voor onze materiële belangen.
Dat is een complex gegeven, en het is fijn als je merkt dat je werk gezien en gewaardeerd wordt. Dat overkwam me recent door een bericht van de Moscow International Foto Awards. Enkele werken van mijn serie “Habitat” werden beloond met een Gold Award in de categorie Fine Art. Het heeft echt iets bijzonders als onbekenden je werk waarderen, en zeker ook als ze dat doen vanuit een professionele optiek.
Een tijdje terug werd ik als finalist genomineerd voor de Siena International Creative Awards, en van 29 juli tot 8 augustus 2021 wordt mijn werk Return From Paradise getoond op het Fotofestival Schiedam.
Eerder dit jaar werden onderstaande werken uit mijn serie “As I remember”, gepubliceerd in een uitgave van Bruxelles Art Vue: Human Body is Art.
Wat me inspireert, is dat de manier waarop ik complexe thema’s zoals onze relatie met de natuur en de magie van ons geheugen probeer te verbeelden, aanspreekt bij een kritisch publiek. In deze tijd van overvloed aan beeld is het absoluut een uitdaging om een vorm te vinden die boven het alledaagse uitstijgt, en de professionele waardering die ik ontvang sterkt me in het gevoel dat ik op de goede weg ben.
We leven in een tijdperk waarin beeld net zo makkelijk te maken is als tekst, en daardoor verandert de functie van dat beeld ook. Het is ontzettend leuk dat vrijwel iedereen nu kan fotograferen, en dat middel ook gebruikt om mee te communiceren. Maar dat dwingt de ambitieuze fotograaf wel tot nadenken over wat de toegevoegde waarde van zijn beelden is. En dat is precies de drijfveer achter de manier waarop ik graag werk.
Hoe gebruik je de techniek om beeldende uitspraken te doen die verder gaan dan een rechtstreekse registratie van de werkelijkheid, hoe mooi ook?
Ik vraag mezelf altijd af wat er gebeurt met dat beeld, hoe mijn geheugen dat verwerkt. En dan heb ik het sterke gevoel dat er een soort mix van impressies achterblijft, die een dynamische herinnering vormt. Niet vastomlijnd, niet strak gekaderd, niet exact gedefinieerd.
Dat staat eigenlijk haaks op wat een digitale camera doet: die legt meedogenloos de zichtbare werkelijkheid vast, waarin je details tot op de pixel nauwkeurig kunt zien, zelfs voorzien van extra data over locatie en tijdstip. Een soort supergeheugen zeg maar.
Maar mijn geheugen is van een ander kaliber. Dat werkt associatief, en combineert feiten en impressies naar behoefte en omstandigheden. En in die zin trekt het zich lang niet altijd iets aan van de werkelijkheid.
Dat vind ik razend interessant. Want naast digitale camera’s hebben we ook beeldbewerkingssoftware. En met die twee gereedschappen kunnen we misschien meer benaderen hoe herinnering eruit ziet dan met een traditionele foto. Ze maken het mogelijk een boeiend spel te spelen met wat we realiteit noemen, waardoor een opening ontstaat naar een innerlijke wereld die voorheen was voorbehouden aan de schilderkunst.
Als fotograaf beschik je nu over fantastische technische middelen. En de vraag is dan elke keer of je er iets waardevols mee kunt maken om te delen met anderen.
Ik hoop dat mijn werk jullie kan inspireren. Ik wil ook bedanken voor alle interessante samenwerkingen en kijk natuurlijk uit naar nieuwe ontmoetingen!
Hits: 231
